Ειρήνης Νικολάκη – Καλαμάρη: <<Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ>> (Ιστορικό Μυθιστόρημα)
Γράφει ο Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος, Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
Η 21η Μαΐου, ημέρα που η Αγία μας Εκκλησία τιμά και εορτάζει τη μνήμη των Αγίων –Θεοστέπτων Βασιλέων και Ισαποστόλων– Κωνσταντίνου και Ελένης, έχει χαρακτηριστεί (επισήμως) ως <<Ημέρα Πολιτισμού>> παγκοσμίως.
Την ημέρα, λοιπόν, αυτή του Πολιτισμού, επέλεξα να γράψω τούτα τα δυο λόγια, για μια εκλεκτή κυρία – συμπατριώτισσά μας, που προσφέρει στον πολιτισμό πολύτιμες ψηφίδες στο -καλλιτεχνικό και πνευματικό ψηφιδωτό- δημιούργημά του.
Πρόκειται για την κα Ειρήνη Νικολάκη – Καλαμάρη, δόκιμη συγγραφέα και μυθιστοριογράφο, που λαμπρύνει το στερέωμα της σύγχρονης βιβλιογραφίας του είδους με τα περίφημα πονήματά της.
Η κα Ειρήνη Νικολάκη – Καλαμάρη γεννήθηκε στη Χίο, όπου ζει και δραστηριοποιείται στη συγγραφή, ασχολούμενη με τη λογοτεχνία πολλά χρόνια. Στο ενεργητικό του συγγραφικού της έργου εμπεριέχονται δέκα (10) -μέχρι στιγμής- βιβλία: Τα μυθιστορήματα <<Μαθαίνοντας το σ΄ αγαπώ αργά>> (2003), <<Με χρώμα και αλμύρα>> (2005), <<Το σπίτι στον Κάτω Αιγιαλό>> (2009), <<Ο τελευταίος εραστής>> (2012), <<Μαντώ Μαυρογένους>> (2015), <<Ένα γαλάζιο απόγευμα>>(2017) και <<Η επιστροφή>> (2019). Τα τελευταία τρία μυθιστορήματα ανέλαβε να εκδώσει ο εκδοτικός Οίκος της Αθήνας <<Κέδρος>> σε χιλιάδες αντίτυπα. Επίσης, η ίδια η συγγραφέας εξέδωσε και δυο ποιητικές συλλογές: <<Ιριδισμοί>> (2004) και <<Άνθη λυκίσκου>> (2007).
Πρόσφατα, στο φως της δημοσιότητας ήλθε το δέκατο (10ο) έργο της, ένα εξαίσιο ιστορικό μυθιστόρημα, υπό τον τίτλο <<Η καρδιά του κόσμου>>, την έκδοση του οποίου επίσης ανέλαβε ο μεγάλος εκδοτικός οίκος <<Κέδρος>>.
<<Η καρδιά του κόσμου>> αγγίζει την καρδιά του αναγνώστη, ενώ συνεπαίρνει τα μύχια της σκέψης του, καθώς ο γάργαρος συγγραφικός λόγος του έργου ρέει με μεγάλη ευκολία, με αμεσότητα αφομοίωσης των μηνυμάτων του και με πλούσιο -πλουραλιστικό- λεξιλόγιο, που εμπλουτίζει τη γνώση και δυναμιτίζει τη μάθηση όσων καθίστανται κοινωνοί του.
Η αναφορά του όλου έργου, μέσα από δεκαπέντε (15) κεφάλαια, αρμονικά δομημένα και αλληλένδετα μεταξύ τους (δίχως να σε αφήνει να ξεφύγεις από το θέμα, παρά μόνο να πάρεις μιαν ανάσα μικρή και να συνεχίσεις), σου χαρίζει την ευλογία του ιστορικού συνειρμού μέσα από την παραστατικότητα των περιγραφόμενων γεγονότων.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι, το μυθιστόρημα έχει ως πηγή τις ιστορικές αλήθειες, που -στο διάβα του χρόνου- κατέγραψε η ανάλογη Επιστήμη, ενώ η συγγραφέας του με μεγάλη μαεστρία και δεξιοτεχνία τις εμφανίζει στο λόγο της μέσα από πρόσωπα, περιστατικά, τόπους, θεσμούς, συναισθήματα.
Μέσα σε τούτα όλα, συχνά πυκνά ο ΄΄συνδαιτυμόνας της πνευματικής βρώσης΄΄ του έργου μεταλαμβάνει στοιχείων από τον Βυζαντινό Ελληνισμό, τη μυροβόλο και αιματοποτισμένη πατρώα γη μας, Χίο, αλλά και βιώνει στο σώμα (μέσα από την εκτυπώτερη συμμετοχή της σκέψης, δια του γραπτού λόγου που αναγινώσκει σθεναρά) όσα φρικώδη και ειδεχθή συντελέστηκαν σε συμπατριώτες μας –όμαιμους, ομόγλωσσους και ομόδοξους- από την δεινή δυναστεία Τούρκων και Λατίνων.
Μέσα από τον μυθιστορηματικό λόγο της κας Ειρήνης Νικολάκη – Καλαμάρη γίνεται γνωστή η (όντως) ιστορία των πραγμάτων, όσα υπέστημεν ως έθνος και γένος σε χρόνους χαλεπούς και κακοτράχαλους, όμως αντέξαμε και πορευτήκαμε στο διάβα του πανδαμάτορα χρόνου αλώβητοι και ζωντανοί. Στις 360 σελίδες του μυθιστορήματος αποτυπώνεται περίτρανα αυτή η ιστορική αλήθεια !
Όπως, χαρακτηριστικά, αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: <<Ένα ανοιξιάτικο σούρουπο του 1609 ο Ιταλός ζωγράφος Φραντσέσκο Αλμπάνι φτάνει στο μαγευτικό νησί του Αρχιπελάγους, τη Χίο.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στον τουρκοκρατούμενο τόπο, ανακαλύπτει στο μοναστήρι της Παναγίας Σικελιάς ένα χειρόγραφο που φέρνει στο φως μια συγκλονιστική ιστορία των μεσαιωνικών χρόνων του νησιού: τον φλογερό έρωτα του Ευγένιου και της Ζακελίνας. Οι δυο νέοι, έρμαια στο στροβίλισμα της μοίρας, μετά τον οδυνηρό χωρισμό τους, παρασύρονται μακριά από τη Χίο και καταλήγουν στους ταραχώδεις δρόμους της εμπόλεμης Κωνσταντινούπολης.
Η τυχαία συνάντηση τους, με τον ξακουστό Χιωτογενοβέζο πολεμιστή Ιωάννη Ιουστινιάνη Λόγγο, σφραγίζει ανεξίτηλα το πεπρωμένο τους. Μαζί βαδίζουν στα χνάρια του μύθου, καθώς ο Ιωάννης –τραγικός υπερασπιστής της πολιορκούμενης Βασιλεύουσας- διαβαίνει στο κατώφλι της ιστορίας.
Έλληνες και Τούρκοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Ενετοί και Γενουάτες, εγκλωβίζονται σ΄ έναν αγώνα ζωής και θανάτου, ενώ συντελείται η καταστροφή της μυθικής Κωνσταντινούπολης>>.
Γραφίδες, όπως αυτή της κας Ειρήνης Νικολάκη – Καλαμάρη, και μας κάνουν να ευφραινόμαστε για τον κοινό τόπο καταγωγής και συναντίληψης πολλών πραγμάτων. Ο Θεός έχει προικίσει τον άνθρωπο με πολλές αρετές, μια των οποίων είναι ο συγγραφικός λόγος. Όλβιοι όσοι ανακάλυψαν το θεόσταλτο αυτό τάλαντο και το ανέδειξαν, μάλιστα προς ψυχική και πνευματική καλλιέργεια των ιδίων αλλά -κυρίως- των συνανθρώπων τους.
Την ακάματη θεραπαινίδα του μυθιστορηματικού λόγου κα Ειρήνη Νικολάκη – Καλαμάρη ευχαριστώ θερμά, για την επίδοση ενός αντιτύπου του νέου της πονήματος με ευγενική αφιέρωση, ευχόμενος υγεία κατ΄ άμφω και καλή συνέχεια στις συγγραφικές της δραστηριότητες και επιτυχίες.-
